GÜNCEL

BİR  HAFTALIK  VEDA

7 HAZİRAN  CUMARTESİ SABAHI  EŞİM, KIZIM, DAMADIM VE KAYINBİRADERİMİN EŞİ İLE  BİRLİKTE BİR HAFTALIĞINA  İTALYA' ya GİDECEĞİMDEN  BLOGUM  BİR HAFTA SİZLERDEN UZAK KALACAKTIR. 

DÖNÜŞTE GÖRÜŞMEK ÜZERE HOŞCA KALIN.

MİLLİ ŞAİRLERİMİZ

KUVAYİ  MİLLİYE

                                                              SEKİZİNCİ   VE  SONUNCU  BAP


 
26 AĞUSTOS GECESİNDE SAATLAR
İKİ OTUZDAN BEŞ OTUZA KADAR
ve
İZMİR RIHTIMINDAN AKDENİZ'E
BAKAN NEFER
 
 

Saat 2.30.

Kocatepe yanık ve ihtiyar bir bayırdır, 

ne ağaç, ne kuş sesi, 

                  ne toprak kokusu vardır. 

Gündüz güneşin, 

                     gece yıldızların altında kayalardır. 

Ve şimdi gece olduğu için 

ve dünya karanlıkta daha bizim, 

                        daha yakın, 

                                daha küçük kaldığı için 

ve bu vakitlerde topraktan ve yürekten 

                 evimize, aşkımıza ve kendimize dair 

                                       sesler geldiği için 

kayalıklarda şayak kalpaklı nöbetçi 

okşayarak gülümseyen bıyığını 

                seyrediyordu Kocatepe'den 

                        dünyanın en yıldızlı karanlığını. 

Düşman üç saatlik yerdedir 

ve Hıdırlık-tepesi olmasa 

        Afyonkarahisar şehrinin ışıkları gözükecek. 

Küzeydoğuda Güzelim-dağları 

ve dağlarda tek 

                        tek 

                            ateşler yanıyor. 

Ovada Akarçay bir pırıltı halinde 

ve şayak kalpaklı nöbetçinin hayalinde 

                   şimdi yalnız suların yaptığı bir yolculuk var : 

Akarçay belki bir akar su, 

                        belki bir ırmak, 

                               belki küçücük bir nehirdir. 

Akarçay Dereboğazı'nda değirmenleri çevirip 

                            ve kılçıksız yılan balıklarıyla 

                                    Yedişehitler kayasının gölgesine girip 

                                                                                   çıkar. 

Ve kocaman çiçekleri eflâtun 

                                       kırmızı 

                                               beyaz 

ve sapları bir, bir buçuk adam boyundaki 

                              haşhaşların arasından akar. 

Ve Afyon önünde 

                       Altıgözler Köprüsü'nün altından 

                                         gündoğuya dönerek 

ve Konya tren hattına rastlayıp yolda 

Büyükçobanlar Köyü'nü solda 

                        ve Kızılkilise'yi sağda bırakıp 

                                                           gider.

Düşündü birdenbire kayalardaki adam 

kaynakları ve yolları düşman elinde kalan bütün nehirleri. 

Kim bilir onlar ne kadar büyük, 

                      ne kadar uzundular? 

Birçoğunun adını bilmiyordu, 

yalnız, Yunan'dan önce ve Seferberlik'ten evvel 

Selimşahlar Çiftliği'nde ırgatlık ederken Manisa'da 

                  geçerdi Gediz'in sularını başı dönerek.

Dağlarda tek 

                    tek 

                         ateşler yanıyordu. 

Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki 

şayak kalpaklı adam 

nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden 

        güzel, rahat günlere inanıyordu 

ve gülen bıyıklarıyla duruyordu ki mavzerinin yanında, 

birdenbire beş adım sağında onu gördü. 

Paşalar onun arkasındaydılar. 

O, saatı sordu. 

Paşalar : «Üç,» dediler. 

Sarışın bir kurda benziyordu. 

Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı. 

Yürüdü uçurumun başına kadar, 

eğildi, durdu. 

Bıraksalar 

ince, uzun bacakları üstünde yaylanarak 

ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak 

Kocatepe'den Afyon Ovası'na atlıyacaktı.

Saat 3.30.

Halimur - Ayvalı hattı üzerinde 

                                 manga mevziindedir.

İzmirli Ali Onbaşı 

(kendisi tornacıdır) 

karanlıkta gözyordamıyla 

         sanki onları bir daha görmiyecekmiş gibi 

              baktı manga efradına birer birer : 

Sağda birinci nefer 

                         sarışındı. 

İkinci esmer. 

Üçüncü kekemeydi 

fakat bölükte 

             yoktu onun üstüne şarkı söyliyen. 

Dördüncünün yine mutlak bulamaç istiyordu canı. 

Beşinci, vuracaktı amcasını vuranı 

                           tezkere alıp Urfa'ya girdiği akşam. 

Altıncı, 

inanılmıyacak kadar büyük ayaklı bir adam, 

memlekette toprağını ve tek öküzünü 

ihtıyar bir muhacir karısına bıraktığı için 

kardeşleri onu mahkemeye verdiler 

ve bölükte arkadaşlarının yerine nöbete kalktığı için 

                                       ona «Deli Erzurumlu» derdiler. 

Yedinci, Mehmet oğlu Osman'dı. 

Çanakkale'de, İnönü'nde, Sakarya'da yaralandı 

ve gözünü kırpmadan 

                        daha bir hayli yara alabilir, 

yine de dimdik ayakta kalabilir. 

Sekizinci, 

              İbrahim, 

                           korkmıyacaktı bu kadar 

bembeyaz dişleri böyle tıkırdayıp 

                                 birbirine böyle vurmasalar. 

Ve İzmirli Ali Onbaşı biliyordu ki : 

tavşan korktuğu için kaçmaz 

                       kaçtığı için korkar.

Saat 4.

Ağzıkara - Söğütlüdere mıntıkası. 

On ikinci Piyade Fırkası. 

Gözler karanlıkta, uzakta. 

Eller yakında, makanizmalar üzerinde. 

Herkes yerli yerinde. 

Tabur imamı 

mevzideki biricik silâhsız adam : 

                                   ölülerin adamı, 

kırık bir söğüt dalı dikerek kıbleye doğru, 

durdu boyun büküp 

                            el kavuşturup 

                                                sabah namazına. 

İçi rahattır. 

Cennet, ebedî bir istirahattır. 

Ve yenilseler de, yenseler de âdâyı, 

meydânı gazadan o kendi elleriyle verecektir 

                        Cenâbı rabbülâlemîne şühedâyı.

Saat 4.45.

Sandıklı civarı. 

Köyler. 

Sarkık, siyah bıyıklı süvari, 

çınar dibinde, beygirinin yanında duruyordu. 

Çukurova beygiri 

                      kuyruğunu karanlığa vuruyordu : 

                                      dizkapaklarında kan, 

                                      kantarmasında köpük... 

İkinci Süvari Fırkası'ndan Dördüncü Bölük, 

atları, kılıçları ve insanlarıyla havayı kokluyor. 

Geride, köylerde bir horoz öttü. 

Ve sarkık, siyah bıyıklı süvari 

                     ellerinin tersiyle yüzünü örttü. 

Karşı dağlar ardında, düşman elinde kalan 

                           bir başka horoz vardır : 

baltaibik, sütbeyaz bir Denizli horozu. 

Düşmanlar herhal onu çoktan kesip 

                                   çorbasını yapmışlardır...

Saat beşe on var.

Kırk dakka sonra şafak 

                                 sökecek. 

«Korkma sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak». 

Tınaztepe'ye karşı Kömürtepe güneyinde, 

On beşinci Piyade Fırkası'ndan iki ihtiyat zabiti 

ve onların genci, uzunu, 

Darülmuallimin mezunu 

                                  Nurettin Eşfak, 

mavzer tabancasının emniyetiyle oynıyarak 

                                                    konuşuyor : 

        -Bizim İstiklâl Marşı'nda aksıyan bir taraf var, 

        bilmem ki, nasıl anlatsam, 

        Âkif, inanmış adam, 

        fakat onun, ben, 

                 inandıklarının hepsine inanmıyorum. 

        Meselâ, bakın : 

        «Gelecektir sana vaadettiği günler Hakkın.» 

        Hayır, 

        gelecek günler için 

                            gökten âyet inmedi bize. 

        Onu biz, kendimiz 

                           vaadettik kendimize. 

        Bir şarkı istiyorum 

                             zaferden sonrasına dair. 

        «Kim bilir belki yarın...»

Saat beşe beş var.

Dağlar aydınlanıyor. 

Bir yerlerde bir şeyler yanıyor. 

Gün ağardı ağaracak. 

Kokusu tütmeğe başladı : 

                      Anadolu toprağı uyanıyor. 

Ve bu anda, kalbi bir şahan gibi göklere salıp 

ve pırıltılar görüp 

ve çok uzak 

çok uzak bir yerlere çağıran sesler duyarak 

bir müthiş ve mukaddes mâcereda, 

ön safta, en ön sırada, 

şahlanıp ölesi geliyordu insanın.

Topçu evvel mülâzımı Hasan'ın 

                                           yaşı yirmi birdi. 

Kumral başını gökyüzüne çevirdi, 

                                            kalktı ayağa. 

Baktı, yıldızları ağaran muazzam karanlığa. 

Şimdi bir hamlede o kadar büyük, 

                               öyle şöhretli işler yapmak istiyordu ki 

bütün ömrünü ve hâtırasını 

                      ve yedi buçukluk bataryasını 

                                       ağlanacak kadar küçük buluyordu.

Yüzbaşı sordu : 

- Saat kaç? 

- Beş. 

- Yarım saat sonra demek...

98956 tüfek 

ve şoför Ahmet'in üç numrolu kamyonetinden 

yedi buçukluk şnayderlere, on beşlik obüslere kadar, 

bütün âletleriyle 

ve vatan uğrunda, 

yani, toprak ve hürriyet için ölebilmek kabiliyetleriyle 

Birinci ve İkinci ordular 

                            baskına hazırdılar.

Alaca karanlıkta, bir çınar dibinde, 

                                beygirinin yanında duran 

                                sarkık, siyah bıyıklı süvari 

                                kısa çizmeleriyle atladı atına.

 

Nurettin Eşfak 

                baktı saatına : 

- Beş otuz... 

Ve başladı topçu ateşiyle 

                 ve fecirle birlikte büyük taarruz...

Sonra. 

Sonra, düşmanın müstahkem cepheleri düştü. 

Bunlar : 

           Karahisar güneyinde 50 

                              ve doğusunda 20-30 kilometredeydiler.

Sonra. 

Sonra, düşman ordusu kuvâyi külliyesini ihâta ettik 

                                                    Aslıhanlar civarında 

                                                             30 Ağustosa kadar.

Sonra. 

Sonra, 30 Ağustosta düşman kuvâyı külliyesi imha ve esir olundu. 

Esirler arasında General Trikopis : 

Alaturka sopa yemiş bir temiz 

ve sırmaları kopuk frenk uşağı...

Yaralı bir düşman ölüsüne takıldı Nurettin Eşfak'ın ayağı. 

Nurettin dedi ki : «Teselyalı Çoban Mihail,» 

Nurettin dedi ki : «Seni biz değil, 

                            buraya gönderenler öldürdü seni...»

Sonra. 

Sonra, 31 Ağustos günü 

                    ordularımız İzmir'e doğru yürürken 

serseri bir kurşunla vurulan 

                          Deli Erzurumluydu. 

Devrildi. 

Kürek kemikleri altında toprağı duydu. 

Baktı yukarı, 

baktı karşıya. 

Gözler hayretle yandılar : 

önünde, sırtüstü, yan yana yatan postalları 

                            her seferkinden kocamandılar. 

Ve bu postallar daha bir hayli zaman 

üzerlerinden atlayıp geçen arkadaşların arkasından 

seyredip güneşli gökyüzünü 

ihtiyar bir muhacir karısını düşündüler. 

Sonra... 

Sonra, sarsılıp ayrıldılar birbirlerinden 

ve Deli Erzurumlu ölürken kederinden 

                       yüzlerini toprağa döndüler...

Solda, ilerdeydi Ali Onbaşı. 

Kan içindeydi yüzü gözü. 

Bir süvari takımı geçti yanından dörtnala. 

Kaçanı kovalamıyordu yalnız 

                      ulaşmak da istiyordu bir yerlere 

ve sadece kahretmiyor 

                      yaratıyordu da. 

Ve kılıçların, 

                  nalların, 

                             ellerin 

                                      ve gözlerin pırıltısı 

                ardarda çakan aydınlık bir bütündü. 

Ali Onbaşı bir şimşek hızıyla düşündü 

ve şu türküyü duydu : 

        «Dörtnala gelip Uzak Asya'dan 

          Akdeniz'e bir kısrak başı gibi uzanan 

                                      bu memleket bizim.

          Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak 

          ve ipek bir halıya benziyen toprak, 

                                      bu cehennem, bu cennet bizim.

          Kapansın el kapıları, bir daha açılmasın, 

          yok edin insanın insana kulluğunu, 

                                      bu dâvet bizim...

          Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür 

          ve bir orman gibi kardeşçesine, 

          bu hasret bizim...»>

Sonra. 

Sonra, 9 Eylülde İzmir'e girdik 

ve Kayserili bir nefer 

yanan şehrin kızıltısı içinden gelip 

öfkeden, sevinçten, ümitten ağlıya ağlıya, 

Güneyden Kuzeye, 

Doğudan Batıya, 

Türk halkıyla beraber 

seyretti İzmir rıhtımından Akdeniz'i.

Ve biz de burda bitirdik destanımızı. 

Biliyoruz ki lâyığınca olmadı bu kitap, 

Türk halkı bağışlasın bizi, 

onlar ki toprakta karınca, 

                                    suda balık, 

                                                    havada kuş kadar 

                                                                  çokturlar; 

korkak, 

            cesur, 

                     câhil, 

                             hakîm 

                                      ve çocukturlar 

ve kahreden 

                 yaratan ki onlardır, 

kitabımızda yalnız onların mâcereları vardır... 

  

  

 

Nâzım HİKMET

                                                    939 İstanbul Tevkifanesi, 

                                                    940 Çankırı Hapisanesi, 

                                                    941 Bursa Hapisanesi. 

  

  

 

MİLLİ ŞAİRLERİMİZ

KUVAYİ  MİLLİYE

                                                             YEDİNCİ BAP 

 

Burhan Bursalıoğlu

Önemli  nedenlerden ötürü ara vermek mecburiyetinde  kaldığım Nazım Hikmet RAN'ın KUVAYİ   MİLLİYE  şiirinin  7. bap ı nı yayınlıyorum.




922 AĞUSTOS AYI
ve
KADINLARIMIZ
ve
6 AĞUSTOS EMRİ
ve
BİR ÂLETLE BİR İNSANIN HİKÂYESİ
 
 
Ayın altında kağnılar gidiyordu.
Kağnılar gidiyordu Akşehir üstünden Afyon'a doğru.
Toprak öyle bitip tükenmez,
dağlar öyle uzakta,
sanki gidenler hiçbir zaman
                 hiçbir menzile erişmiyecekti.
Kağnılar yürüyordu yekpare meşeden tekerlekleriyle.
Ve onlar
             ayın altında dönen ilk tekerlekti.
Ayın altında öküzler
başka ve çok küçük bir dünyadan gelmişler gibi
                                          ufacık, kısacıktılar,
ve pırıltılar vardı hasta, kırık boynuzlarında
ve ayakları altından akan
                       toprak,
                             toprak
                                   ve topraktı. 

Gece aydınlık ve sıcak
ve kağnılarda tahta yataklarında
koyu mavi humbaralar çırılçıplaktı.
Ve kadınlar
birbirlerinden gizliyerek
bakıyorlardı ayın altında
geçmiş kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine.
Ve kadınlar,
bizim kadınlarımız :
korkunç ve mübarek elleri,
              ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
                                        anamız, avradımız, yârimiz
ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen
ve soframızdaki yeri
                 öküzümüzden sonra gelen
ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız
ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki
ve karasabana koşulan
ve ağıllarda
ışıltısında yere saplı bıçakların
oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan
                                           kadınlar,
                                                 bizim kadınlarımız
şimdi ayın altında
kağnıların ve hartuçların peşinde
harman yerine kehribar başaklı sap çeker gibi
aynı yürek ferahlığı,
aynı yorgun alışkanlık içindeydiler.
Ve on beşlik şarapnelin çeliğinde
                             ince boyunlu çocuklar uyuyordu.
Ve ayın altında kağnılar
               yürüyordu Akşehir üstünden Afyon'a doğru.

«6 Ağustos emri» verilmiştir.
Birinci ve İkinci ordular, kıt'aları, kağnıları, süvari alaylarıyla
yer değiştiriyordu, yer değiştirecek.
98956 tüfek,
                325 top,
                        5 tayyare,
2800 küsur mitralyöz,
2500 küsur kılıç
ve 186326 tane pırıl pırıl insan yüreği
ve bunun iki misli kulak, kol, ayak ve göz
                        kımıldanıyordu gecenin içinde.
Gecenin içinde toprak.
Gecenin içinde rüzgâr.
Hatıralara bağlı, hatıraların dışında,
                             gecenin içinde :
       insanlar, âletler ve hayvanlar,
demirleri, tahtaları ve etleriyle birbirine sokulup,
korkunç
            ve sessiz emniyetlerini
                               birbirlerine sokulmakta bulup,
kocaman, yorgun ayakları,
                               topraklı elleriyle yürüyorlardı. 

Ve onların arasında
Birinci Ordu İkinci Nakliye Taburu'ndan
                                          İstanbullu şoför Ahmet
                                                 ve onun kamyoneti vardı.
Bir acayip mahlûktu üç numrolu kamyonet :
İhtiyar,
          cesur,
                   inatçı ve şirret.
Kırılıp dağlarda kalan sol arka makası yerine
şasinin altına, dingilin üzerine
budaklı bir gürgen kütüğü sarmış olmasına rağmen
ve kalb ağrılarıyla
ve on kilometrede bir
karanlığa yaslanıp durduğu halde
ve vantilâtöründe dört kanattan ikisi noksan iken
şahsının vekarlı kudretini resmen biliyordu :
«6 Ağustos emri»nde ondan ve arkadaşlarından
«... ihzar ve teşkil edilmiş bulunan
ve cem'an 300 ton kabiliyetinde kabul olunan
100 kadar serî otomobil...» diye bahsediliyordu.
İhzar ve teşkil olunanlar,
                        bu meyanda Ahmet'in kamyoneti,
insanların, âletlerin ve kağnıların yanından geçip
Afyon - Ahırdağları ve imtidadına doğru iniyorlardı.
Ahmet'in kafasında uzak bir şehir ve bir şarkı vardı.
Bu şarkı nihaventtir
ve beyaz tenteli sandalları,
                           siyah mavnaları,
                                güneşli karpuz kabuklarıyla
                                bir deniz kıyısındadır şehir.
Vantilâtörde adedi devir
                     düşüyor gibi.
Arkadaşlar ileri geçtiler. 

Ay battı.
Manzara yıldızlardan ve dağlardan ibaret.
Sen Süleymaniyelisin oğlum Ahmet,
çınar dibinde iki mars bir oyunla yenip Bücür'ü,
kalk,
sıra servilerin önünden yürü,
çeşmeyi geç,
mektep bahçesi, medreseler,
orda, Harbiye Nezareti'nin arka duvarında
siyah çarşaflı bir kadın
çömelip yere
darı serper güvercinlere
ve papelciler
şemsiye üstünde papaz açarlar.
Motor mızıkçılık ediyor,
bizi dağ başlarında bırakacak meret.
Ne diyorduk oğlum Ahmet?
Dökmeciler sağda kalır,
derken, Uzunçarşı'ya saparken,
köşede, sol kolda seyyar kitapçı :
                       «Hikâyei Billûr Köşk»,
                       altı cilt «Tarihi Cevdet»
                       ve «Fenni Tabâhat».
Tabâhat, mutfaktan gelirmiş,
yani yemek pişirmek.
Hani, uskumru dolmasına da bayılırım pek.
Yaldızlı kuyruğundan tutup
bir salkım üzüm gibi yersin.
İlerde bir süvari kolu gidiyor,
                        saptılar sola.
Uzunçarşı'yı dikine inersin.
Sandalyacılar, tavla pulcuları, tesbihçiler. 

Ve sen İstanbullu,
sen kendi ellerinin hünerine alışmış olduğundan
şaşarsın İstanbullulara :
ne kadar ince, ne çeşitli hünerleri var, dersin.
Rüstem Paşa Camii.
Urgancılar.
Urgancılarda yüz parça yelkenli gemiyi
ve hesapsız katır kervanlarını donatacak kadar
urgan, halat ve dökme tunçtan çıngıraklar satılır.
Zindankapı, Babacafer.
Uzakta Balıkpazarı.
Kuruyemişçiler.
Yemiş iskelesindeyiz :
                     sandalları, mavnaları,
                               güneşli karpuz kabuklarıyla
                                               yüzüne hasret kaldığım deniz.
Sol arka lastik hava mı kaçırıyor ne?
İnip
baksam...
Yemiş iskelesinden dilenci vapuruna binip
Eyüp'te Niyet Kuyusu'na gittikti.
Elleri yumuk yumuk,
bacakları biraz çarpıktı ama,
yeşil zeytin tanesi gibi gözler.
Kaşları da hilâl gibi çekikti.
Tam Kasımpaşa'ya yaklaştık, beyaz başörtüsü...
Lastik hava kaçırıyor.
Derdine deva bulmazsak eğer...
Dur bakalım Babacafer...
Üç numrolu kamyonet durdu.
Karanlık.
Kriko.
Pompa.
Eller.
Küfreden ve küfrettiğine kızan elleri
lastikte ve ihtiyar tekerlekte dolaşırken
Ahmet hatırladı :
bir gece nüzüllü babaannesini
                                     sedirden sedire taşırken
                                                                 kadıncağız...

İç lastik boydan boya patladı.
Yedek?
Yok.
Dağlarda avaz avaz
               imdat istemek?
Sen Süleymaniyelisin oğlum Ahmet,
sana tek başına verilmiştir üç numrolu kanyonet.
Hem, hani bir koyun varmış,
                       kendi bacağından asılan bir koyun.
Süleymaniyeli şoför Ahmet
                                    soyun...
Soyundu.
Ceket, külot, pantol, don, gömlek ve kalpak
                                          ve kırmızı kuşak,
Ahmet'i postallarının üstünde çırılçıplak
                                            bırakarak
                        dış lastiğin içine girdiler,
                                               şişirdiler.
Bu şarkı nihaventtir.
Deniz kıyısında bir şehir...
Beyaz başörtüsü...
Saatta elli yapıyoruz...
Dayan ömrümün törpüsü,
dayan da dağlar anadan doğma görsün şoför Ahmet'i,
dayan arslan...

Hiçbir zaman
            böyle merhametli bir ümitle sevmedi
                                                        hiçbir insan
                                                             hiçbir âleti... 

GÜZEL ÜLKEMİZ

ÖĞÜNMEYİ  HAK  EDEN  KENTİMİZ - 2

Burhan Bursalıoğlu

Eskişehir gezimizin üçüncü  günü :

7 MAYIS  2014  ÇARŞAMBA

 KENTİMİZ

Gezimizin üçüncü  ve son günü, şehir turlarımız vardı.   Saat: 9.15 de otobüslerimize binerek,  Anadolu Üniversitesi  Yunus Emre Kampüsüne gittik.

Gördüğüm üniversiteler içinde  gerçekten hayran kaldığım bir okul. Tıbbın dışında bütün  fakülteleri bünyesinde toplayan  ve  eğitim kadrosu da tam olan  okul geniş bir araziye dağılmış. Her taraf ağaçlık yeşillik ve çiçeklerle donanmış, tertemiz, sakin, öğrencilerin her türlü ihtiyaçlarını karşılayacak  oluşuma sahip.

 Fırınından sinemasına, sağlık kuruluşundan itfaiyeye,  oyun salonlarından yatakhanelere, atölyelerden spor alanlarına, müzik salonlarından  toplantı salonlarına kadar gelişmiş, her ülkenin örnek alacağı bir  üniversite. Ne tekim,Uzak Doğunun bütün devletlerinden temsilciler geliyormuş.

Ulaşım  tramvay  ve otobüslerle sağlanıyor.  Her  lise öğrencisinin, gözünü kapayarak tercih edeceği bu okulu ben de tavsiye ediyorum.

Anadolu Üniversitesi Yunus Emre Kampüsünden ayrılarak,  Tarihi Odun Pazarı bünyesinde Çağdaş Cam Sanatları müzesini gezdik. Resimlerde de görülebileceği gibi çok çeşitli ve emek isteyen bu sanat eserleri görülmeye değer.  Eserlerin tanıtımını yapan sunucu, her eserin yapımcısı, değeri ve yapılış tarzından bahsedince, gerçekten dışarıdan görüldüğü gibi kolay olmayan bir sanat olduğuna karar verdik.

CAM  SANATI  ESERİ

Cam sanatları müzesinin altında , bizzat Eskişehir Belediye Başkanı Yılmaz  Büyükerşen’in yaptığı Balmumu Heykeller Müzesine indik.

Her Eskişehir’e gidenin, muhakkak görmesi gereken bir müze.  167  tanınmış insanımızın, vücut ölçülerine göre, bire bir  ölçümlerle yapılan  balmumu heykelleri   bölüm,bölüm  ayrılmış. Gerçeklerine tıpa tıp benzeyen heykeller ,  mesleklerine, değerlerine ve sınıflarına göre kısım , kısım  konmuş. 

ATATÜRK VE ÜLKÜNÜN BAL MUMU HEYKELLERİ

 Filaşsız resim çekmek serbest.  Sadece en son bölüme konan Atatürk ve birkaç büyüğümüzün heykellerini  çekmek yasak.  O bölümü, oranın fotoğrafçısına  poz vererek  resim  çektirilebiliyor

VEYSELE  EŞLİK ETTİM

Müzelerden sonra, şehir merkezindeki Köprübaşına  gidiyoruz.  Porsuk çayının etrafını düzelterek, orayı  modern kanal haline getiren Sayın Büyükerşen’e  teşekkür etmemek  mümkün değil. Kanalın üstüne yapılan  köprülerin her birinin rengi değişik. Gençlerin veya  başka insanların buluşma yeri olarak bundan daha güzel adres olamaz.  Örneğin, “mavi  köprüde veya sarı köprüde buluşalım” gibi.

PORSUK ÇAYI VE MAVİ KÖPRÜ

20 dakika süren  tur için botlara bindik. Etraftaki yapıları  ve  güzellikleri seyrederek  adalar gezimizi de bitirmiş olduk.

PORSUK ÇAYI VE YEŞİL KÖPRÜ

Eskişehir’in  M.Ö. ilk kuruluş bölgesi olan  ve halen görülebilen en büyük höyüklerden Şarhöyük ün panoramik görülmesi ve tarihi hakkında bilgi  edinilmesinin ardından, 350 m.lik yapay plajın da yer aldığı Kent Parkına gidiyoruz.

ARTEZYEN SUYLA OLUŞAN  SUNİ  PLAJ

Burada dikkat çeken plajlar ve geniş bir sahayı kaplayan yeşillik alanları.  Artezyen suların oluşturduğu yapay plaj, Eskişehirlilerin deniz ihtiyaçlarını karşılayacak kadar modern  ve  bakımlı.

ARTEZYEN SUYU İLE OLUŞTURULAN PLAJ GÖLÜ

Kent parkı gezimiz sonrasında, Kırım Tatarlarının özel yemeği ve Eskişehir’in de yöresel  yemeği olarak bilinen  ÇİBÖREK,  ayran ve salatadan oluşan  öğle yemeğimizi  yiyerek  Türkiye lokomotif  Makine Fabrikasına gittik. Burada sergilenen ilk Türk  yapımı  DEVRİM arabasını  seyrettik. 

DEVRİM  ARABASI

Tarih 16 Haziran 1961. Türkiye sıkıntılı bir dönemin ardından yeniden yapılanmaya çalışıyor. İhtilal sonrası dönemde bir söylenti ortalıkta dolaşıyor, “Türkler araba yapamaz”… Dönemin iktidarı, 16 Haziran günü Devlet Demiryolları Fabrikaları ve Cer Dairelerinin yönetici ve mühendislerinden 20 tanesini toplantıya çağırıyor. Amaç ise, “Türkler araba yapamaz” kanısını ortadan kaldırmak. Ve ilk Türk yapımı Devrim arabasının öyküsü burada başlıyor…

Türklerin, dünyaya bir meydan okuma hikayesidir Devrim arabasının serüveni... Dönemin iktidarı, 29 Ekim kutlamalarına yetişmesi için bir araba siparişi veriyor Eskişehir’e. Aracın adı Devrim. İmkansızı başarmanın nasıl olduğunu gösteriyor Devrim arabası. Çünkü arabanın yapımı için verilen süre çok kısıtlı ve bir kanı var ortada dolaşan: “Türkler araba yapamaz”…
Tüm ülkede üniversiteden, basına; bir avuç sanayiciden politikacıya, sesi duyulabilen kimse ne otomobil ne de motor yapılabileceğine inanıyor, özel sohbetlerde, röportajlarda, film gösterili konferanslarda bu görüş vurgulanıyor.

Ancak inanılmaz bir şey gerçekleşiyor. Ve araba, 28 Ekim 1961 sabahı Türkiye’de yapılan bir otomobil, kaportası pürüzsüz olmasa da, kendi tekerlekleri üzerinde ve yine Türkiye’de yapılan kendi motorunun gücüyle Büyük Millet Meclisi Binası önüne götürülerek Devlet Başkanı Cemal Gürsel Paşa'ya sunulabiliyor…

DEVRİM ARABASI

29 Ekim 1961 günü ise Devrim, Cumhuriyet kutlamalarına katılıyor. Dönemin Cumhurbaşkanı Cemal Gürsel gelmeden tüm hazırlıkları tamamlanan Devrim’in bir tek benzini unutuluyor. Cumhurbaşkanı Gürsel, benzini konulmayan arabanın ön koltuğuna oturuyor. Araç meclisin bahçesinde tur atarken; herkes pek keyifleniyor. Ne de olsa bu kendini kanıtlama savaşı ve bu savaş yine kazanılıyor. Cemal Gürsel, bu arabayı Atatürk’ün de görmesini istiyor ve Devrim’i Anıtkabir’e götürülmesi için talimat veriyor. Ancak benzini unutulan araba henüz 100 metre ilerlemişken duruyor. Devrim'in kıymetli yolcusu, şaşkın bakışlarla süzüyor "devrimin itici gücünü"... Şoför "Benzin bitti" diye boynunu bükünce, Cemal Gürsel durumu şöyle özetliyor: "Batı kafasıyla otomobil yaparız, Doğu kafasıyla ikmali unuturuz."

Devrim  bu talihsizlik sonrasında müzeye konuyor ve böylece de  bu teşebbüs sonlanıyor.

AKVARYUMDA KÖPEK BALIĞI

Arabanın yanından  ayrılarak, Eti Sualtı Dünyasını Çeşitli irili ufaklı balıkların bulunduğu akvaryumu geziyoruz. 

Üst katta bulunan  deniz  ürünlerinden oluşan hediyelik eşya  reyonlarını da gezip, içinde tramvay olan, gerçek ölçülerinde, Kristof Kolomb’un gemisi Santa  Maria'nın, boyu  35 m. olan masal şatosunun, uzay araştırma merkezinin, çocuklara yönelik oyun yerlerinin, kafelerin ve büyük bir gölün  bulunduğu SAZOVA Parkına gidiyoruz.

PARK İÇİNDEKİ TRANVAYI BEKLİYORUZ

Parkı baştan başa turlayan tramvaya binerek, bir kısmımız Santa Maria gemisinin, bir kısmımız da Masal Şatosunda iniyoruz. Üst bölümlere çıkarak parkın kuş bakışı görünüşünü seyrediyoruz.

SAZOVA  PARKININ ŞATODAN GÖRÜNTÜSÜ

 Parkın her tarafında Belediye işçileri çalışıyor. Kimisi budama, kimisi çapa, kimisi temizlik, kimisi sulama ve kimisi de ot biçme işi ile uğraşıyor.

MASAL ŞATOSU

Kafede, turizm acentemizin ikramı olarak, çay,kahve ve meşrubat içerek dinlenme saatimizi geçirdik. Mola sonrası, tekrar tramvaya binerek, çıkış kapısında inip otobüslerimize bindik.

Saat 19 da otele vardık.

Saat  20 de akşam yemeği ,  özel  gala salonunda, set menü, limitsiz içecek eşliğinde yeniyor.

VEDA GECESİ YEMEĞİ

Balıkesir Necati Bey Öğretmen Okulu ve Eğitim Enstitüsü Mezunları toplantısını organize eden arkadaşın teşekkür konuşması ve 2015 yılında İstanbul’da toplanılması kararını açıklayarak 2014 yılı birliktelik sona erdi.

8 MAYIS 2014 PERŞEMBE

Sabah yapılan kahvaltıdan sonra , herkes birbirleriyle vedalaşarak ve 2015 buluşma ümidiyle memleketlerimize dağılıyoruz.

SONUÇ: Başlıktan da anlaşılacağı gibi Eskişehir planlı yapılanma, temizlik, esnafın yaya kaldırımlarını işgal etmemesi, yeşillik alanlarının  çok bol olması, halkın her türlü doğadan istifade etmesi için kaynakların oluşturulması, trafik sorununun kaldırılmış olması, halkının, Türk, Tatar, Boşnak,  Çerkez, Abaza, Bulgar halklarından olmuş olmasına rağmen, aralarındaki uyum ve anlayış bakımından gerçekten  haklı olarak ne kadar iftihar edilse azdır.

 Bir zamanlar, Kayseri Belediye başkanı “ Kayseriye deniz getireceğim” demişti. O getiremedi, ama. Yılmaz Büyükerşen  Eskişehir'e getirdi. Halkın deniz ihtiyacı artezyen suyla oluşturulan plajlarla giderildi.

Eskişehir’i ziyaretimizde en çok üzüldüğüm olay, Çifteler ilçesindeki,  Çifteler Köy Enstitüsü binalarının, harabe vaziyette oluşuydu. Orada  faaliyet gösteren öğretmen Lisesi bulunuyor. Tüm binaların mülkiyeti Milli Eğitim Bakanlığına bağlı. El emeği göz nuru ile, ufacık çocukların yaptığı, aradan 60 – 70  yıl geçmesine rağmen ayakta durabilen bu yapıtlar onarılarak istifade edilebilir. Ama MEB buna yanaşmıyor.

KÖY ENSTITÜSÜ  BİNALARINDAN

Köy Enstitülerinin kaldırılışının Ülkemizin gelişmesine zarar verdiğini her zaman söyler ve yazarım.

KÖY ENSTİTÜSÜ BİNALARINDAN

Bir gazete yazarının dönemin Van milletvekili Kinyas KARTAL ile yaptığı bir röportaj:

“Köy Enstitüleri neden kapatıldı ?” sorusuna, bakın KİNYAS KARTAL  nasıl cevap veriyor.

"Ben kapattırdım köy enstitülerini. Ben toprak ağasıyım. 200'e yakın köyüm var. Bu köylerdeki halk bana tapar. Ne işi varsa bana sorar."  

"-- Köy enstitüleri komünist yetiştirdiği için mi kapatıldı?

--Hayır. Beni babam Moskova Üniversitesi'nde okuttu komünizmin ne olduğunu ben gayet iyi biliyorum. Köy enstitülerinde komünizmi bilen kimse yoktu.

SOLDAKİ  KİNYAS KARTAL

--Peki, karma eğitimden dolayı mı kapatıldı?

--Hayır. Bu da değil bütün dünyada okullar karma eğitim kız erkek beraber okuyor.

--Peki ya neden?

--Ben kapattırdım köy enstitülerini. Ben toprak ağasıyım. 200'e yakın köyüm var. Bu köylerdeki halk bana tapar. Ne işi varsa bana sorar. Evlenecek, boşanacak, askere gidecek, mahkemesi nesi varsa gelir bana danışırdı. Ama köy enstitüleri açıldıktan sonra 5 köyüme köy enstitüsü mezunu geldi ve bu köylerden artık kimse bana gelip danışmamaya başladı. Ben düşündüm 200 köyümün hepsine köy enstitüsü mezunu gelirse benim ağalığım ne olur, sıfıra düşer! Böyleyse benim harekete geçmem gerekir dedim ve doğudaki bütün ağalara telefon ettim onları topladım. Bir de batıdan buldum Eskişehir'den Emin Sazak.

Sonra Menderes'le pazarlığa gittik. (Yıl 1950 seçimlerin olacağı zaman) Dedik ki köy enstitülerini kapatırsan şu gördüğün doğudaki tüm toprak ağaları ve batıdan Emin Sazak'ın oyları sana. Kapatmazsan oy yok ve Menderes'te 1950'de iktidara gelir gelmez köy enstitülerinin temelini sarsmaya başladı. Demokrat Parti iktidara geldikten sonra 27 Ocak 1954'te çıkarılan kanunla Köy Enstitüleri kapatılarak günümüze ve geleceğe ışık saçacak güneşimiz resmen batırıldı. Köy Enstitüleri kapatılmasaydı, fırsat ve imkân eşitliği sağlanırdı. Ezberleyen öğrenci değil de okuyan, üreten, düşünen öğrenciler başarılı olurdu. Öğrenciler okullarına cep harçlıklarıyla değil emekleriyle "katkı" yaparlardı. Demokrasi sadece kitaplardaki tanımlarda değil yaşamın ta içinde olurdu. Daha nitelikli öğretmenler yetişirdi. Öğrenciler verilenle yetinmez, araştırır, bulur ve tartışırlardı. Boş zamanlarını müzik dinleyerek değil enstrüman çalarak; takım fanatikliği ile değil spor yaparak değerlendirirlerdi. Biz şu an sadece matematik problemlerini hızlı çözen çocuklar yetiştiriyoruz. Hepsi bu. Ötesi yok... "Köy Enstitülerinin bütün günahı omuzlarıma, sevabı başkalarına olsun. O kurumların günahı bile bana yeter." 

Köy Enstitülerin kapattıranın ağzından duyduğumuz yorumlar bunlar. Ötesini siz düşünün.

NOT: Gezi ile ilgili tüm resimler  Facebook sayfamda.