Biz olmak için verilen mücadelemiz
Nazım HİKMET RAN
Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mi zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
İyisi mi,beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni görebilesin
Fedakarlığımı anlıyorsun :
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra, sende ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orada beraber yaşarız
külümün içinde külün
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar...
Ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.
Hedefimiz Avrupa! Ya Avrupa’nın Hedefi?
Erol MANİSALI
Hedefimiz Avrupa! Ya Avrupa’nın Hedefi?
Avrupa Günü dolayısıyla AB ile ilgili görüşler ortaya kondu. Bazı çevrelerden de “hedefimiz Avrupa diye” açıklamalar yapıldı. “Avrupa’nın Türkiye’ye yönelik hedefini” bile bile, hedefimiz Avrupa demek ne anlama gelir?
Avrupa Birliği’nin Türkiye hedeflerine bir bakalım; en azından son 15 yılda neler yapmış, bir görelim:
1. 1989’da doğru dürüst bir gerekçe göstermeden Türkiye’nin tam üyelik başvurusunu geri çevirmiş ve “Seni almıyorum, geleceğin Avrupa Birleşik Devletleri’nde Türkiye’ye yer yok” demiş.
2. Daha sonra, iki temel kuruluşundan biri olan Avrupa Parlamentosu’nda şu kararları çıkartmış;
- “Kıbrıs ‘ta Türk varlığını istemiyorum, adayı AB’ye ilhak ediyorum, Türkleri de azınlık olarak kabul ediyorum” demiş ve bunu da yapmış. Hem de uluslararası anlaşmalara aykırı bir biçimde.
- Arkasından, Ege kararlarını çıkartmış; Kıbrıs gibi Ege’yi de istediğini ortaya koymuş.
- Sonra, Güneydoğuda terörü yıllar yılı desteklemiş. Önce PKK’nın, sonra KADEK’in baş savunucusu olmuş. Para, silah ve yayın olanakları sağlamış. Şimdi de Güneydoğuya özerklik istiyor.
- Avrupa Parlamentosu, “Türkler Ermenilere soykırım uyguladı. Bunu kabul ederlerse ilişkiler gelişir” diye kararlar çıkartmış. Yani, “Büyük Ermenistan‘ın” altyapısını hazırlamış.
- 2003’te Irak, ABD ve İngiltere tarafından işgal edilirken Kuzey Irak’a Türkiye’nin müdahalesine ABD ile birlikte karşı çıkmış. Kuzey Irak’ta Türkiye’ye yönelik bir devlet kurulmasına yardım etmiş.
3. 1995’te, Türkiye içindeki gayri milli sermaye çevreleri ile birlikte kotardığı 6 Mart 1995 Gümrük Birliği belgesi ile Türkiye’yi tek yanlı AB’ye bağlamış. Bunun sonucu olarak..
- Türkiye’nin dış ticaret açıkları patlamış, dış borç artmış...
- Batı’nın dev şirketleri Türkiye’yi ele geçirmeye başlamış...
- Ulusal sanayi çökmeye başlamış...
4. Avrupa Birliği çevreleri, kurumları ve Türkiye raportörleri sürekli olarak;
- Biz Atatürk fikrinden rahatsızız..
- Cumhuriyet ilkeleri ile Türkiye kabul edilemez demiştir.
Bütün bu saydıklarım işin bir kısmı, AB’nin Türkiye’ye karşı daha sayılacak çok marifetleri var
Hedefimiz Avrupa mı, Sevr mi?
Avrupa Günü’nde beyanda bulunanlar…
- AB-Türkiye ilişkilerinde tek yanlılığı ve bunun sonucu olarak Türkiye’nin sömürülmekte olduğunu göremiyorlar mı?
-Avrupa Parlamentosu’nun aldığı kararların Türkiye’nin parçalanmasına yönelik kararlar olduğunu anlamıyorlar mı?
- Yoksa, çok iyi anlamalarına rağmen “Biz Türkiye içindeki Danimarka‘yız, Batı‘nın buradaki uzantısıyız, Türkiye’nin bölünmesi bizi ilgilendirmez” mi diyorlar.
“Avrupa’nın Türkiye’ye yönelik hedefleri” göz önüne alındığında burada birilerinin “Hedefimiz Avrupa” demesi ile “Hedefimiz Sevr” demesi arasında ne fark kalır.
Avrupa (ve Batı) Türkiye’yi dağıtmak ve arka bahçesi yapmak isterken Avrupa’yı savunmak, emperyalizmin yanında yer almak demektir.
Batı emperyalizmi sadece “gayri milli sermaye” ile sağlayamadığı amacına “İslamcı siyaseti” monte ederek varoşları ve kırsal alanı denetimi altına almaya çalıştı.
Avrupa Günü’nde “Hedefimiz Avrupa” diyenler “Avrupa’nın yalnız gayri milli sermayenin değil, İslamcıların da arkasında olduğunu göremiyorlar mı? Bu kadar “gaflet ve dalalet..” içine mi düştüler?
“Atatürkçü ve Cumhuriyetçi geçinenlerin” hedefimiz Avrupa demesi..
- Avrupa Parlamentosu’nun kararlarına destek olmuyor mu?
- Gümrük Birliği ile kurulan ve Türkiye’yi batırmakta olan tek yanlı düzenin savunuculuğu olmuyor mu?
- AB’nin Türkiye’de desteklediği bölücülüğe arka çıkmak olmuyor mu?
- Ve nihayet Türkiye’nin bütünlüğüne, Cumhuriyet ilkelerine ihanet etmek anlamına gelmiyor mu?
Sanki Türkiye ile Avrupa Birliği arasında ilişkiler diğer aday ülkelerde olduğu gibi normal bir seyirde gidiyormuş gibi davranmak ve AB’nin sömürgeci ve dayatmacı politikalarını görmemek, Türkiye’nin sömürgeleşmesine hizmet etmekten başka işe yaramaz. Bütün bunların ne anlama geldiğini “Türkiye Avrupa İlişkilerinde Sessiz Darbe” kitabımda noktasına, virgülüne kadar yazdım; hepsi gerçeğin ta kendisi.
Eğer birileri “ille de anlamak istemiyoruz” diyorlarsa bu onların kendi sorunudur.
--------------------
BİZ Mİ İSTEDİK, YOKSA HAK MI ETTİK?
Zübeyde SEZER
Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı.
Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım.
Hatta babamın bile anahtarı yoktu.
Annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydi.
Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki.
En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı.
Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani.
Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık.
Okula arkadaşlarımızla gider,
birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik.
Servis falan yoktu. Ayakkabılarımız eskirdi.
Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık.
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden, kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi.
Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. Susayınca girer evlerine su içerdik.
Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik.
Kısacacı evine girip gelen (ki sadece çişi gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi.
Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi.
Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu.
Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık.
Çok garip ama kimse almazdı. Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi.
Düşünce kaldırılır, kavga edince barıştırılırdık. Polisler gelmezdi
kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı.
Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz, onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi,
en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık.
Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık.
Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık.
Azar işitip, acillere taşınmazdık.
Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik.
Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik.
Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim.
Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki..
Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum.
Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem.
Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece; bilmem kaç kuruş hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri.
Evlerimiz var içinde yaşayan yok.
Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok.
Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar...
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz..
Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu.
Ben kapılarında '' vale '' lerin, '' body '' lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir.
Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana.
Benim değildir bu kültür.
Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder.
Nedir bunlar?
Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk.
Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk.
İyi de neden böyle olduk?
Biz mi
istemiştik? Yoksa hak mı ettik?
Ya
sizce?
