MİLLİ ŞAİRLERİMİZ

KUVAYİ  MİLLİYE

                                                                                    4. ve 5. BAP

Değerli okurlarım, 26 Mart Çarşamba günü sabahı oyumuzu kullanmamız için eşimle birlikte Bodruma gidiyoruz. 10 gün kadar sonra geleceğiz. Bu süre zarfında görüşemeyeceğiz.    HOŞCA KALIN.                                                                          

4.  BAP

NURETTİN EŞFAK'IN BİR MEKTUBU

ve

BİR ŞİİRİ

 

 

Kardeşim, 

sana bu mektubu Ankara'da Kuyulu kahvede yazıyorum. 

Hep aynı Anadolu havalarını çalıyor gramofon 

                     kocaman bir boru çiçeğine benzeyen ağzıyla, 

Dışarda yağmur... 

Mektepten istifa ettim. 

Cepheye gidiyorum ihtiyat zabitliğiyle. 

Çocuklarımıza Türkçe okutmak, 

öğretmek, sevdirmek onlara 

              dünyanın en diri, en taze dillerinden birini, 

                                                       kendi dillerini, 

                                                                güzel şey, 

                                                                  büyük şey. 

Fakat bu dilin insanları için çakmak çalmak cehpede 

                                                            daha büyük 

                                                            daha güzel.

Biliyorum : 

            iş bölümünden bahsedeceksin. 

Fakat, Ankara'da çocuklara ders vermek, 

bozkırda ateş hattına girmek 

                                       haksız ve hazin 

                                                 bir iş bölümü. 

Öyle günlerde yaşıyoruz ki 

ben bir iş yapabildim diyebilmek için : 

hep alnının ortasında duyacaksın ölümü.

Bak, tam sana bunları yazarken 

asker geçiyor sokaktan ; 

yağmurda harap postallarının meşinini ıslatarak 

Meclis'in önüne doğru iniyorlar, 

                        İstasyona gidecekler. 

Ve türkü  söylerken, her nedense her zaman yaptığı gibi, 

                   sesini incelterek marş okuyor genç Türk köylüsü : 

                          «Ankara'nın taşına bak, 

                            gözlerimin yaşına bak...»

Yüzleri mühim, dalgın ve yorgun. 

Tıraşları uzamış biraz. 

Elleri büyük ve esmer. 

Elâ gözlüler, kara gözlüler, mavi gözlüler.

Yine birdenbire Yunus Emre geldi aklıma. 

Başka türlü anlıyorum ben Yunus'u : 

Bence onda bütün bir devir dile gelmiş Türk köylüsü : 

                                      öte dünyaya dair değil, 

                                          bu dünyaya dair kaygılarıyla...

NAZIM HİKMET-ANNESİ CELİLE* KIZ KARDEŞİ  SAMİYE

Bir şiir yazdım, 

garip bir şiir, 

«Türk Köylüsü» diye. 

Bir tuhaf mı oluyor böyle günlerde şiir yazmak? 

Her ne hâl ise, hoşça kal, gözlerinden öperim.

  

                                                          Kardeşin 

                                                      Nurettin Eşfak 

  

 

BEŞİNCİ BAP

 

920'NİN 16 MARTI

ve

MANASTIRLI HAMDİ EFENDİ

ve

REŞADİYELİ VELİ OĞLU MEMET'İN HİKÂYESİ

 

  

 

«Bu hamiyetli ve cesur, Manastırlı Hamdi Efendi olmasaydı, İstanbul felâketinden kim bilir haber almak için ne kadar intizarlar içinde kalacaktık. İstanbul'da bulunan nâzır, mebus, kumandan, teşkilâtımız mensupları içinden bir zat çıkıp vaktiyle bize haber vermeği düşünmemiş olduğu anlaşılıyor. Demek ki cümlesini heyecan ve helecan kaplamıştı. Bir ucu Ankara'da bulunan telin İstanbul'da bulunan ucuna yanaşamayacak kadar şaşkın bir hale gelmiş olduklarına bilmem ki hükmetmek caiz olur mu?»

(Nutuk, s. 295, Devlet Basımevi, İstanbul 1938)

 

NAZIM HİKMET ve ORHAN KEMAL

 

920'nin 16 Martı. 

Öğleden evvel 

saat onda 

makina başında şöyle bir telgraf aldı Ankara'daki :

    «Der-aliye 16/3/1920. 

      İngilizler bastı bu sabah 

              Şehzadebaşı'ndaki Muzika karakolunu. 

      Müsademe edildi. 

      İşgal altına alıyorlar İstanbul'u şimdi. 

      Berâyi malûmat arzolunur. 

                                            Manastırlı Hamdi.»

920'nin 16 Martı. 

Harbiye Nezareti telgrafhanesi buldu Ankara'yı : 

    «Etrafta dolaşıyor İngiliz askerleri. 

      Şimdi işte 

      İngiliz askerleri giriyorlar nezarete. 

      İşte giriyorlar içeri. 

      Nizamiye kapısına. 

      Teli kes. 

      İngilizler burdadır.»

920'nin 16 Martı. 

Manastırlı Hamdi Efendi 

               buldu Ankara'dakini tekrar :

    «Paşa hazretleri, 

      Harbiye telgrafhanesini de işgal etti İngiliz bahriye askeri 

      Tophane'yi de işgal ediyorlar bir taraftan, 

      bir taraftan da zırhlılardan asker ihraç olunuyor. 

      Vaziyet vehamet kesbediyor efendim. 

      Paşa hazretleri, 

      Emri devletlerine muntazırım.

                                                16 Mart 1920 

                                                    Hamdi» 

 

920'nin 16 Martı. 

Durumu bir daha tekrar etti Hamdi Efendi :

    «Sabah bizim asker uykuda iken 

      İngiliz bahriye efradı karakolu işgal etmekte iken 

      askerlerimiz uykudan şaşkın kalkınca müsademe başlıyor. 

      Neticede bizden altı şehit, on beş mecruh olup 

      İngilizler zırhlıları rıhtıma yanaştırıp 

      Beyoğlu ve Tophane'yi işgal edip. 

      İşte Beyoğlu telgrafhanesi de yok. 

      İşte Beyoğlu telgraf memurları geldiler. 

      Kovmuşlar. 

      Burası da işgal olunacaktır bir saata kadar. 

      Şimdi haber aldım efendim.»

920'nin 16 Martı 

uykuda kesti kâfir üçümüzü, 

kurşuna dizdi kâfir ikimizi. 

İngiliz'in hepsi değil domuzu 

Sabaha karşı aldı canımızı.

920'nin 16 Martı 

basıldı Vezneciler'de karargâh. 

Uyan be tosunum uyan. 

Üçümüzü uykuda kesti kâfir, 

üçümüz : Abdullah çavuş, Şarkışla'dan Osman, 

                                bir de Zileli Abdülkadir.

920'nin 16 Martı 

Bozdoğan Kemeri'nde 

kurşuna dizdi kâfir ikimizi. 

Ahmet oğlu Nasuh arkadaşımın adı, 

Reşadiyeli Veli oğlu Memet benimkisi.

920'nin 16 Martı 

uykuda kesti kâfir üçümüzü. 

Soktu Osman'ın karnına kasaturayı, 

bastı göğsüne kâfirin dizi. 

Dört çocuk babasıydı Abdullah çavuş. 

Doymadı dünyasına Abdülkadir. 

Üçümüzü uykuda kesti kâfir, 

kurşuna dizdi ikimizi.

920'nin 16 Mart sabahı, 

karakolun karşısında 

          bırakmadım elimden silâhı, 

          yere serdim iki İngiliz'i. 

Senin ırzını kurtardım İstanbul'um, 

Sana can feda çakır gözlü gülüm.

Üçümüzü uykuda kesti kâfir, 

kurşuna dizdi ikimizi. 

Şimdi üçümüz : 

Abdullah ve Osman ve Abdülkadir, 

taşları yan yana yatar Eyüp'te. 

Arama, bulamazsın ikimizin kabrini, 

belki maşrıkta, belki mağripte, 

biz de bilemeyiz yerini. 

 

Uykuda kestiler üçümüzü, 

kurşuna dizdiler ikimizi, 

Ahmet oğlu Nasuh arkadaşımın adı, 

Reşadiyeli Veli oğlu Memet benimkisi. 

Bir de altıncımız var, 

kara kaytan bıyıklı bir şehit, 

son mekânı şöyle dursun, 

              adını da bilen yok...